Być swoją najlepszą przyjaciółką

Czytam książki. Takie o rozwoju, o tym, co przeszkadza cieszyć się życiem, co sprawia, że bojkotuję szczęście. Wszystkie odwołują się do wewnętrznego dziecka i schematów, które są jak lejce kierujące wciąż po tych samych ścieżkach szkodliwych schematów. 

Nie potrafię sprostać życiu, potrzebuję pomocy.

Muszę się przed tobą bronić.

Moje pragnienia się nie liczą.

Muszę walczyć.

Trudno mi jest poradzić sobie z oczekiwaniami innych. Albo walczę. Albo się podporządkowuję.

Moją strategią obronną jest przytakiwanie jako radzenie sobie z lękiem przed odrzuceniem.

Jestem w procesie uczenia się wybierania inaczej. 

Tak. To zdecydowanie mój schemat. Autosabotaż. Karanie się za …. No właśnie. Za co? Chciałabym się tego dowiedzieć. Choć mam przeczucie, że ta moja „wina” to coś, na co wpływu nie miałam.

Dziś napisał Przemek. Na miękko. Że nie umie mnie wyrzucić ze swojego życia. Wjechał Happysad. Nic nie czuję, prócz żalu, że musieliśmy tego wszystkiego doświadczyć, że ja musiałam poczuć ścianę, żeby pojąć, jak po raz kolejny wchodzę na cienki lód. W sumie powinnam podziękować losowi. Że związek się skończył zanim na dobre się zaczął. 

Dziś zadzwonił do mnie człowiek, z którym nie widziałam się z 16 lat. Nawet nie pamiętam, jak naprawdę ma na imię, bo w mojej głowie funkcjonuje już tylko jako Halski Halina - chłopak, który zrobił dla mnie coś WTEDY bardzo ważnego. WTEDY, czyli w czasie, gdy Mikołaj był jeszcze w wózku, a ja walczyłam o każdą dobrą myśl w mojej głowie. WTEDY. Poznałam go w warsztacie rowerowym. Zepsuł się któraś z dziecięcych maszynek. Ja, z przylepionymi dziećmi. Smutna. Nie widząca niczego poza chodnikiem pod moimi stopami. Michał - właśnie sobie przypomniałam. Michał naprawiał. Naprawił rowerek za free. Naprawił też jakąś część mnie swoim niepoprawnym optymizmem i wybujałymi marzeniami - WTEDY każde było w mojej głowie jedynie mrzonką. WTEDY wierzyłam tylko w rozpacz, bo jej mogłam dotknąć. 

Michał pokazał mi kawałek świata po drugiej stronie. Spotkaliśmy się tylko raz. Była offroadowa jazda jeepem. I biała róża. I zapowiedź życia. 

Dziś mi dziękował. Fatalne połączenie nie pozwoliło mi dowiedzieć się, za co. Aga25 - tak mnie nazwał. Nie rozumiem. Ale wiem, że to ja chcę mu podziękować. Za ten moment oddechu. 

Dziękuję Michał. Wiesz, że jest między nami jakiś pomost. 

W najbliższą niedzielę mam zamiar morsować po raz pierwszy w  życiu. Aaaaaa!!!! Boję się, bo tak bardzo marznę na co dzień, że wyobrażanie sobie siebie w lodowatej wodzie po prostu mnie przerasta. Ale to nie wiem czemu, jest dla mnie ważny krok - jakieś przełamanie własnej niewiary w siebie. Chcę tego. Chcę poczuć. Jak zawsze, czuć  życie i swoje ciało. Czuć siłę i coś większego ode mnie. 

Chcę zacząć słuchać swojej intuicji, która tym razem podpowiada mi, że to będzie ważny krok w keirunku dobryc zmian w moim życiu.  Uda się? Zrobię to? :)

Pisałam ten wpis już ze 3 razy, za każdym razem jednak coś się działo i traciłam wszystkie słowa - jakby to był jakiś znak. Może jest. Więc nie napiszę o tym, o czym miałam pisać. 

Daniel zaproponował wyjazd, wakacyjny wyjazd z jego przyjaciółmi i rodziną do Krynicy, w ostatni weekend czerwca. A ja znów czuję panikę i ogarnia mni niewiara w nas. Dziś jest czwartek, wieczór po ciężkim dniu w pracy. Śpię u Daniela. Kiedy wychodziłam z domu, Antek dopytywał u kogo śpię. Nie chciałam powiedzieć, ale w końcu się przełamałam. Jego reakcja była bardzo dyplomatyczna. Ale zapytał, ile ma lat. Wzruszył ramionami. I wiem. Tak będzie za każdym razem. Czy ja jestem na to gotowa? Wbrew chęciom bardzo mnie to męczy. Nie jestem pewna, czy wytrzymam, czy my wytrzymamy. 

Teraz jest czas, kiedy poznajemy siebie w relacji z tą drugą stroną. Ja rozkminiam. On mówi - poczuj. A ja mam poczucie, że właśnie przez czucie w innych relacjach dałam się zwieść, myśląc, że to jest właśnie to.. A może ja dotąd nie czułam naprawdę? A jeśli byłam zachowawcza? Nieeeee... Nie z P. Ale tam był ten niepokój, że on coś wykręci. 

Teraz mam spokój, a jedyne co mnie niepokoi to odbiór społeczny. Nie sądziłam, że to w ogóle mnie obchodzi. Nie sądziłam, że keidykolwiek zrobię choć z połowę rzeczy, które zrobiłam. W sumie ... to dobrze rokuje na przyszłość :) Może zrobię jeszcze inne, konstruktywne rzeczy, o których teraz myślę, że nie dam rady...? :D

Ale jak myślę o rozczarowaniu w oczach jego matki...